مشترکو وللش خودت چطوری؟

نمی‌دونم تا حالا تو این موقعیت قرار گرفتی؟ با یه نفر حالا دوست، فامیل، همسایه و... روبرو می‌شی و سلام و احوالپرسی و لبخند. اولش لبخند و خوش و بش صمیمی و گرم و طبیعیه ولی طولی نمی‌کشه که خشک و سرد و تصنعی می‌شه. لبخنده هم کلا یا حذف می‌شه یا رو صورتش می‌ماسه و فقط یه شکلک مسخره از اون می‌مونه. البته گاهی هم خودمون این جوری می‌شیم گاهی طرف مقابل و گاهی هم هر دو.

حالا من درباره‌ی علت یا علت‌هاش نمی‌خوام چیزی بگم. می‌خوام بدونم که تو این جور مواقع به خودت چی می‌گی؟ چطوری تحلیل می‌کنی. من این جوری واسه خودم تحلیل می‌کنم. می‌گم این جور مواقع شارژ طرف تموم شده. یعنی این آدم برای من حداکثر اندازه‌ی پنج ثانیه یا مثلا یک دقیقه، دو دقیقه...، شارژ داشت که وقتی تموم شد دیگه طرف این جوری می‌شه یا بالعکس خودم این جوری می‌شم. حالا تو این مواقع اگه تونستم براش شارژ بفرستم که فبها و گرنه باید به خودم بگم مشترک مورد نظر در دسترس نمی‌باشد.

جوک تازه آموخته: یارو برای اولین بار زنگ می‌زنه به موبایل یه نفر. صدای خانمه رو می‌شنوه که می‌گه "مشترک مورد نظر در دسترس نمی‌باشد..." طرف خوشش می‌آد می‌گه مشترک مورد نظرو وللش خودت چطوری؟